آنچه به عنوان یک آسیب تربیتی در روشهای تعلیم و تربیت مربیان و والدین نمود آشکاری دارد، «تربیت سطحی، صوری و ظاهری» دین به فرزندان و «عدم تعمیق باورهای دینی» است؛ همچنین توجه به «عوامل بیرونی» تربیت است تا عوامل درونی آن و نیز توجه به ظواهر و کنش‌های دینی است تا اصل باورها و ارزشهای دینی. درونیسازی که در روان‌شناسی عاملی مهم در تعمیق باورهای دینی به شمار می‍رود، راهکاری مهم برای رهایی از این آسیب تربیتی است؛ زیرا درونىکردن یک ارزش و فضیلت، عمیقترین و پایدارترین پاسخ به نفوذ اجتماعى است. در این مقاله با تبیین مفاهیم کلیدی و رویکردهای مختلف تربیتی، به تبیین جایگاه تعمیق باورها در متون دینی پرداختیم و با مراجعه به متون دینی به روشهایی سازمان یافته در حوزه تعمیق باورهای دینی رسیدیم که در این مقاله تلاش شدهاست با یک صورتبندی نو ارائه شود.
)