استادیار و عضو هیئت علمی پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی پژوهشکده علوم و اندیشه سیاسی
10.22081/ofogh.2022.62616.1041
چکیده
روحانیت، بهعنوان بزرگترین و قویترین نیروی اجتماعی در جامعه ایران، باید نقشی حیاتی در تبیین اسلام و نظام اسلامی حاضر داشته باشد؛ چراکه در تاریخ ایران، روحانیت بهمثابه نهاد اجتماعیِ برآمده از مجموعه ای از نیازهای مردم، بهویژه نیاز دینی آنان قلمداد شده است که عهدهدار اقامه دین و اجرای احکام و قوانین دینی بوده است؛ چنانکه نظام اسلامی ایران هماکنون بر مدار شریعت اسلام میگردد. سؤال اصلی مقاله، این است که روحانیت در دوران جمهوری اسلامی ایران، چه نقشی در تبیین احکام اسلامی و حفظ حکومت دارد؟ برای دستیابی به پاسخ، از چارچوب نظری مبتنی بر نخبه گرایی و روش جامعهشناسی تاریخی ـ تجربی بهره بردهایم و نوشتار با این فرضیه دنبال شده است که میان تبیین احکام اسلامی و تبیین نیل به اهداف و آرمانهای نظام اسلامی و نقش روحانیت، ارتباط معناداری وجود دارد. یافته های پژوهشی نیز حاکی از آن است که روحانیت اگرچه در بیشتر مواقع تلاش داشته نقش تبیینی خود را بهدرستی و بجا انجام دهد، ولی بهدلایلی نتوانسته است برای تبیین احکام اسلامی در ظرف جمهوری اسلامی ایران، از برخی شبهات فکری ـ سیاسی مخالفان اسلام و نظام باقاطعیت عبور نماید. بنابراین، برای حفظ اسلام و نظام اسلامی، بیش از هرچیز باید به تبیین و روشنگری افکار در این زمینه با سلاحِ تهذیب و اخلاق همراه شد؛ زیرا تبیین، به دلهای آحاد جامعه راه پیدا میکند. پس، اگر جامعه ای بر مدار تبیین بگردد، مسئولان آن جامعه در دل های مردم نفوذ کرده، ارتباطات آن ها مانا و پایدار خواهد بود.
عیسی نیا, رضا. (1401). جهاد تبیین در زمانهی جمهوریاسلامیایران و نقش روحانیت در آن. دو فصلنامه پژوهشنامه تبلیغ اسلامی, 1(4), 29-44. doi: 10.22081/ofogh.2022.62616.1041
MLA
رضا عیسی نیا. "جهاد تبیین در زمانهی جمهوریاسلامیایران و نقش روحانیت در آن", دو فصلنامه پژوهشنامه تبلیغ اسلامی, 1, 4, 1401, 29-44. doi: 10.22081/ofogh.2022.62616.1041
HARVARD
عیسی نیا, رضا. (1401). 'جهاد تبیین در زمانهی جمهوریاسلامیایران و نقش روحانیت در آن', دو فصلنامه پژوهشنامه تبلیغ اسلامی, 1(4), pp. 29-44. doi: 10.22081/ofogh.2022.62616.1041
VANCOUVER
عیسی نیا, رضا. جهاد تبیین در زمانهی جمهوریاسلامیایران و نقش روحانیت در آن. دو فصلنامه پژوهشنامه تبلیغ اسلامی, 1401; 1(4): 29-44. doi: 10.22081/ofogh.2022.62616.1041