تبلیغ، به معنای رساندن پیام، و تبلیغ دینی، به مفهوم انتقال پیام دین به دیگران است. معنای عرفی تبلیغ اسلامی، عبارت است از هر کنش و رفتار و گفتار مسلمانان که موجب رسیدن پیام اسلام به دیگران شود. تبلیغ در حوزه خداشناسی، یعنی رساندن محتوای توحیدی قرآن به مخاطبان. این تحقیق که به روش توصیفی ـ تحلیلی به نگارش درآمده، به تبیین ضرورت تبلیغ و آسیب‌شناسی تبلیغ دینی پرداخته است. هدف این پژوهش، تبیین ضروت تبلیغ خداشناسی و بیان آسیب‌های تبلیغ در این حوزه است. نتیجه این تحقیق، نشان می‌دهد که تبلیغ در حوزه خداشناسی، دارای ضرورت فردی و اجتماعی است. در ضرورت فردی، خداشناسی واسطهای برای بازسازی و تصحیح افکار و نظام روحی انسان است و در ضرورت اجتماعی، خداشناسی موجب تکامل و ضمانت اجتماعی در جامعه می‌گردد. یافته‌های تحقیق به این کاستیهای تبلیغ دینی اشاره دارد: «غفلت از ضرورت تبلیغ خداشناسی از طریق تفکر در صنع الهی»، «عدم نهادینهسازی اندیشه به‌مثابه ابزار خداشناسی»، «بی‌توجهی به ارتباط خودشناسی با خداشناسی» و «بی‌توجهی به شرایط تبلیغ در این حوزه».
)